روزهای با تو بودن_ قسمت 30
به گزارش جبهه اقدام ; #روزهای_با_تو_بودن #قسمت سی ام
حس کنجکاوی ام باعث می شود یکراست بروم به اتاق مریم.
مثل همیشه ناگهانی.
مریم هم مثل همیشه ازجا می پرد و این بار گوشی که توی دستش بود به زمین می افتد.
وقتی دیدم رنگش مثل گچ دیوار سفید شد، تصمیم گرفتم روی عادت به در زدن و اجازه گرفتن کار کنم!
بلافاصله معذرت خواهی می کنم ولی مریم فقط خیره شده به من.
- خواهرجون ببخشید دیگه ناراحت نشو حالا بگو چه خبر؟
بازهم نگاهم می کند.
- خواهری چی شد با حسن صحبت کردی؟ چطور بود؟ جواب رد دادی؟
نمی دانم چرا دلم می خواهد جواب رد داده باشد!؟
حسن که پسر بدی نیست. اتفاقا خیلی هم دوستش دارم. ولی همان احساساتی که ذکرش رفت، باعث شده حالم گرفته شود. باید روی خودخواهی هایم هم کار کنم. از یک حدی که بگذرد، دیگر اسمش نمی شود غیرت، می شود خودخواهی!
مریم نگاهم نمی کند، اما هنوز ساکت است. انگار با رفتارش می خواهد به من بفهماند حوصله ندارد.
مادر صدایم می زند و به آشپزخانه احضارم می کند و آرام می گوید: "مریم را فعلا کاری نداشته باش عزیزم. بذار فکراشو بکنه."
با همان حالت ناراضی می پرسم: "چه خبر؟ چطور بود؟"
- زهرا خانم خیلی وقته مریم را برای پسرش نشون کرده. امشب هم حسن آقا و مریم با هم صحبت کردن، فک می کنم هر دو پسندیدند چون فقط میگه هر چی شما و پدر و مصطفی بگید...
ته دلم هم خوشحالم، هم غمگین. خوشبختی مریم خوشحالم می کند، اما دوست ندارم از خانه مان برود. اصلا اصل حرفم شاید همین باشد، نه اینکه به من نگفته اند ماجرا را.
شاید هم نگران یک عمر زندگی مریمم که از قدیم بزرگترها می گفتند: «الکی که نیست! بحث یه عمر زندگیه!» و من نمی دانستم آینده چیست؟ بیچاره مریم! حتما او که باید تصمیم اصلی را بگیرد بیشتر درگیر است با خودش.
- فردا زهرا خانم زنگ میزنه تا جواب بگیره. مادر این را می گوید.
اخم هایم را درهم می کشم و می گویم: حالا چه عجله ایه.
مادر فقط لبخند میزند و چیزی نمیگوید.
واسطه آشنایی مادر با خانواده حسن، کلاس های خواهران مسجد بود. خیلی با هم صمیمی شده بودند. سیدحسین در واقع واسطه خیر شده!
می نشینم ترک موتور و یکبار دیگر کوچه ها را نگاه می کنم. آمده ام برای تحقیق. وظیفه محوله از سوی پدر است که خودم البته بسیار مشتاق بودم که انجامش بدهم.
الکی که نیست! نمی شود خواهرمان را بدهیم به یک پسر خیلی خوبِ بسیجی!!! باید تحقیق کنیم!!!
البته خانواده حسن، از تحقیق من سربلند بیرون آمده اند و الان می روم که نتایج را گزارش بدهم.
نتایج را برای مادر و مریم می گویم و به پدر هم از طریق تلفن اعلام می کنم. حالا هم گوش به زنگ تلفنم.
عصر صدای زنگ تلفن بلند می شود و از حالت سلام و علیک گرم مادر می فهمم زهرا خانم است.
مثل یوزپلنگ ایرانی از اتاق بیرون می آیم و می نشینم کنار مادر.
مریم اما توی اتاقش است، گرچه شک ندارم الان چسبیده به در و دارد سعی می کند محور گفت و گوهای مادر را بفهمد.پدر هم با همان نگاه عمیق، خیره شده به مادر.
مادر بعد از مدتی گوش دادن می گوید: اشکالی نداره خیلی هم خوبه ولی اجازه بدید پدر مریم جون می خواد یه جلسه تنها با حسن آقا صحبت کنه، بعد ان شاءالله برای دادن جواب نهایی مزاحمتون میشم.
دم پدر گرم...
امیدوارم خوب حالش را جا بیاورد...
ادامه دارد...
